Zdaje sobie sprawę że jestem tzw. nadopiekuńczą matką. Moja córka ma 21 lat, syn 22. Ani jednemu ani drugiemu nie zezwalam na powroty po 23 (córka ma wracać przed świtem!). Nie zezwalam na upijanie się i kontroluje. Córka nie ma laptopa a jedynie komputer stacjonarny umieszczony w kuchni gdzie mam wgląd do tego z kim pisze i co ogląda w internecie. Zresztą w przypadku syna takie umieszczenie komputera, który kiedyś należał do niego zdało egzamin w walce z uzależnieniem od pornografii. Teraz ma własnego laptopa bo potrzebny mu do zajęć (Rafał studiuje informatykę). Rafałek nie poszedł na studia dzienne bo bałam się jego mieszkania w akademiku. Iwonki nie posłałam na studia gdyż nie miała zdolności w nauce, choć chciała iść. Jednak gdyby miała mi ryć po nocach jak dziecko mojej siostry nie wytrzymałabym tego... Rafałek jest na zaocznych i nie pracuje. Chce by miał czas na zapoznanie się z materiałem i otrzymał stypendium a najlepiej skończył studia z wyróżnieniem. Iwonka jest na studium farmaceutycznym.
Mąż ma wysoką emeryturę (były policjant) a do tego nieźle zarabia bo ma firmę budowlaną. Ale ostatnio pomyślałam co będzie gdy nas - rodziców - nie będzie? Rafałek znajdzie pracę bo zostanie magistrem, ale Iwonka miała trudno znaleźć praktyki. Dopiero po super znajomościach udało się. O praktykę w aptece bez doświadczenia trudno, a zamiatać podłóg moje dziecko nie będzie!
Czy popełniam grzech że jestem dobrą matką i staram się zapewnić wszystko moim dzieciom? Dorosłym dzieciom? Nawet ksiądz po kolędzie powiedział mi ostatnio, żebym dała swoim pociechom więcej luzu i dała im odpowiadać samemu na zadawane pytania... nie wiem. Może źle robię?
